Paradise on earth

Hoi lieve vriendjes, vriendinnetjes, familieleden, huisgenootjes en Cordialgenootjes!

Er is alweer een maand verstreken sinds ik thuis heb verlaten. Inmiddels al heel veel van Ghana gezien, lekker aan het verkleuren en al goed ingeburgerd. Ik begin thuis stiekem al wel een beetje te missen, maar gelukkig is er hier genoeg te doen om me niet te vervelen. Hier even een ´beknopte` samenvatting:

We hebben alweer drie weekjes in Kokobeng achter de rug. Helaas is het weeshuis nog niet klaar dus komen er alleen kindjes voor de opvang. De dagen vliegen voorbij met alle lieve peutertjes. Elke dag komen er 20 a 30 kindjes van rond de 3 jaar. De eerste dag kon ik al deze donkere koppie´s in uniformpjes met moeite uit elkaar houden, maar nu kan ik me dat nauwelijks meer voorstellen. Het zijn echt stuk voor stuk dropjes! De kids vinden het fantastisch om met ons te spelen. Handje klap, liedjes zingen, kietelen, bellen blazen vinden ze nog mooier dan al de knuffels, poppen, blokken die er in overvloed aanwezig zijn hier. Er is echter één uitzondering: de speelgoedauto. De autootjes die ik van thuis heb meegekregen kwamen dus mooi van pas. De eerste paar dagen stonden ze in het middelpunt van belangstelling. De kinderen hebben in een kringetje vol verbazing naar de autootjes zitten staren naar alle deurtjes die open kunnen, een echte motorklep en wieltjes die ook nog rond kunnen draaien. Echt prachtig om te zien.

De kindjes zijn zo braaf hier! Ook al kunnen ze nog niet zo goed Engels, ze luisteren wel heel goed. Het leven hier gaat een tikkeltje trager dan in het Westen en er wordt nergens een probleem van gemaakt. De kinderen slapen hier gewoon met z´n allen in hun uniformpje op één kleed op de grond, geen gedoe met pyjama´s, speentjes, knuffeltjes, doekjes en ook geen luiers! Dit levert echter wel de nodige problemen op. Vuile plas en poepbroeken zijn hier zeker geen uitzondering. En om de ellende nog iets te vergroten zitten we ook al 2 weken zonder stromend water. Ondanks de luxe van het net gebouwde weeshuis, mag ik toch wel zeggen dat dit enigszins primitief is. Gelukkig gaan de leerlingen van het schooltje regelmatig voor ons water halen zodat we toch nog kunnen koken, de kinderen te drinken kunnen geven, handen kunnen wassen en godzijdank ook de wc´s door kunnen spoelen. Do en ik hebben zelf ook de wandeling naar de heilige bron gemaakt. Het was echt alsof we in een sprookje waren beland, zo mooi. De terugweg was iets minder plezant; met 20L water op ons hoofd een km over steile bospaadjes door de bushbush en de brandende zon. We zijn de kinderen erg dankbaar dat ze dit elke keer voor ons doen.

Het gebrek aan hygiëne is één van de weinige dingen waar ik moeilijk aan kan wennen. Het vuilnis wordt hier gewoon op straat gegooid of op kleine hoopjes verbrand. Vooral in de kleine dorpjes is het af en toe net alsof je over een vuilnisbelt loopt. Ook wordt elke willekeurige plek gebruikt als openbaar toilet, inclusief de kookplaats van het weeshuis!!!! De Ghanese keuken is niet een van mijn favorieten, maar de gedachte van waar en hoe het eten bereid is bevorderd niet echt mn eetlust. Het zand knarst regelmatig tussen mn tanden en als we rijstballen eten staat er n vuile handafdruk op van het kneden. Bang om af te vallen hoef ik echter niet te zijn want Ghana blijkt de enige echte fastfood industry te zijn, het eten is doordrengt met vet: fried plentane, fried yam, fried rice, fried alles…

Afgelopen weekend hebben we met een groep van 7 vrijwilligers genoten van een tripje naar de Volta Region. We verplaatsten ons met het openbaar vervoer. Veel anders dan trotro´s en taxi´s zie je hier niet op de weg. Dus echt moeilijk om vervoer te vinden is het niet, maar daarmee is niet alles gezegd. Het duurt soms wel ruim een uur voordat een trotro vertrekt, omdat ze pas gaan rijden wanneer alle plekken bezet zijn. Maar dan presteren ze het nog om bij vertrek een busje van 11 vol te stampen met 19 mensen! Als sardientjes in een blikje zijn we naar het Oosten gereisd. De meeste voortuigen vallen van ellende uit elkaar. Ik kijk inmiddels niet meer op van een taxi vol met sterren in de ruit en een trotro waarvan de stoeltjes amper vast zitten of de deuren zo loshangen dat ze er elk moment uit kunnen vallen. En toch vliegen ze met volle snelheid over de weg. De echte snelheid is voor iedereen onbekend aangezien geen enkel voertuig een werkende snelheidsmeter bezit. Totdat opeens het meest onverwachte gebeurt: we worden geflitst door de politie. De driver heeft het geluk dat wij in de trotro zitten, want obruni´s (blanken) hebben hier een groot voordeel. Hij mag doorrijden onder de voorwaarde dat hij vaart mindert, want hij had wel valuable people om te vervoeren.

De eerste tussenstop was Koforidua waar we een kralenmarkt hebben bezocht. Vervolgens zijn we beland bij een prachtig hotel in Akosombo aan de Volta rivier, waar we een tocht hebben gemaakt over het water in een ietswat onstabiele kano, die tijdens de tocht langzaam volliep met water. In Ghana kan dat gewoon allemaal. We zijn hier echt in een paradijs beland. De camera stond non-stop op stand-by, want alles was wel een kiekje waard. De Wli Waterval was onze eindbestemming. Dit was echt het hoogtepunt van de reis, letterlijk en figuurlijk. Een klim van 1,5uur bracht ons boven aan de berg. Het viel echt tegen hoe zwaar dit was. Wie gaat er ook in hemelsnaam een berg beklimmen in Ghana in 40C… alleen de domme toeristen natuurlijk. Gelukkig was ik de ellende snel vergeten toen ik het prachtige uitzicht zag en een heerlijke koude duik kon nemen in de waterval, maar toen moesten we helaas ook nog terug. En alsof we nog niet genoeg hadden gezweet gingen we de volgende dag de `six caves` bezoeken. Niet echt een aanrader. Wel vleermuizen van dichtbij gezien en een mooie tocht gemaakt. Maar abseilen langs een touw van een rots af en omhoog klimmen aan een paar boomstronken is me toch iets te veel van het goede. En onze gids bleef maar volhouden: “It`s so easy, It`s so easy!”. (Even onder ons, maak je niet te veel zorgen, ik let goed op mezelf en verzeker jullie dat ik weer heel thuis kom ;))

Nu nog een weekje in Kokobeng en dan gaan Do en ik een maand naar New Life Home (zie goodworkghana.org). Hier is onze hulp op het moment namelijk harder nodig. Dit is een opvang voor wezen en kinderen met een aandoening die niet meer thuis kunnen wonen. De kinderen krijgen hier alleen primaire verzorging: voedsel, drinken en schone kleren. Bij de afwezigheid van vrijwilligers zitten de kinderen gewoon binnen weg te rotten en hebben een groot gebrek aan aandacht en liefde. Het is een grote uitdaging om hier aan de slag te gaan en heel leerzaam en dankbaar werk.

De tijd vliegt voorbij dus ik probeer van elk moment te genieten. Ik kan me niet voorstellen dat ik straks afscheid moet gaan nemen van alle lieve kindjes. Gelukkig gaan we na de maand in NewLifeHome nog even terug naar Kokobeng. En misschien neem ik er daarna wel een paar stiekem mee in m´n koffer. Volgens de leidster hebben de ouders hier helemaal geen problemen mee.

Ik hoop dat jullie je door dit verhaal heen hebben kunnen worstelen en anders I won`t blame you. Ik wil jullie allemaal hele fijne paasdagen wensen en hoop snel weer iets van jullie te horen!

Dikke negerzoenen uit Ghana!