This is Africa!

Hallo liefjes,

Het is alweer te lang geleden dat ik iets heb geschreven, maar dat betekend niet dat ik niet aan jullie denk hoor. Ik mis jullie allemaal! We zijn alweer over de helft van ons avontuur in Ghana. Ik heb het gevoel dat ik hier al een eeuwigheid zit en ik kan me niet meer voorstellen hoe de wereld in Nederland eruit ziet en wat er allemaal gebeurt. Echt raar om te ervaren dat je je zo snel aan een andere cultuur kan aanpassen.

Het is heel gek om aan m'n kamertje in Leiden te denken. Hoe gaat het op de vrouwensteeg en met alle nieuwe en oud huisgenootjes? Hoe is het met de katjes? Liggen de tegels er al in in de nieuwe tuin thuis? Hoe is het met de rest van de familie? En hoe gaat het met alle pedagoogjes? Het wordt langzaamaan stiller op de faculteit. Hoe gaat het met alle vriendinnetjes thuis? Stages, werk, bruiloft voorbereiding, nieuwe kamer? Hoe gaat het met de Lobiks? Al lekker aan het zeilen met de boot? En how's life op Augustinus? Vallen de blondtjes nog in de smaak? En liefje vermaak jij je nog zonder mijn gezelschap?

We zitten nu alweer drie weken in NewLifeHome en het aftellen is begonnen. Ik ben bang dat het heel snel gaat vanaf nu. Maar ik heb al heel veel mooie herrinneringen om op terug te kijken. Ik heb alweer super veel meegemaak sinds de vorige keer. Ik weet haast niet waar ik moet beginnen.

Eerst even een kijkje in het leventje dat ik nu leid in NewLifeHome:
Do en ik verblijven nu in het gastverblijf van de priesters. Elke morgen om 6 uur worden we gewekt door de kerklokken waarmee de ochtendmis wordt aangekondigd. Om 7 uur zitten we aan ons ontbijt en als de priesters klaar zijn met hun gebed schuiven ze gezellig bij ons aan. We eten drie keer per dag samen met de priesters en dit levert vaak leuke gesprekken op. Om 8 uur begint onze werkdag in het weeshuis. De wandeling daar naartoe is al een gekkenhuis. Kinderen en volwassenen roepen ons van ver na: “Bruni!!”, “How are you?”, “I want to be your friend”, “Bruni bye, bye” en zelfs “I want to marry you”.
De babys horen we van ver al huilen. Het is immers een tropisch klimaat en luiers verschonen doe je pas als je daar zelf zin in hebt. De regels zijn hier niet zo streng als in Nederland. De verzorgers zijn er in eerste instantie alleen voor de primaire zorg van de kinderen: schoonmaken, baby's verschonen, de was doen, was vouwen, koken en kinderen voeren. En dan blijft er weinig tijd over om een spelletje te doen. Pas waren ze met z'n vijfen een uur lang op een gootje aan het schrobben en toen ze eindelijk klaar waren trok een van de verzorgers haar rok omhoog om even uitgebreid een plasje te doen. Ik zit hier nu 2 maanden, maar sommige gewoontes kan ik nog steeds niet begrijpen.

Gelukkig zijn wij er om de kindjes wat plezier in hun leven te geven. De kinderen zijn heel blij om ons te zien en beginnen allemaal te gillen als we binnenkomen. Het is ook heel vertederend om te horen dat ze onze namen kennen. Zelfs de gehandicapte kindertjes. De meerderheid heeft namelijk wel ergens ouders rond lopen, maar vanwege de handicap kunnen of willen ze er niet voor zorgen. Veel ghanesen geloven dat gehandicapte kinderen zijn bezeten door de duivel en worden uit de familie verstoten.
Het is erg zwaar werken hier, zowel lichamelijk als geestelijk. Ondanks de verzorgers moeten wij nog veel klusjes opknappen zoals luiers verschonen, eten geven en de was opvouwen. Het is ook lastig om te zien dat er bij veel van deze kindjes geen toekomst in zit. Het werk geeft wel veel voldoening. Het is heerlijk om met ze te spelen, knuffelen en ze aan het lachen te maken. Ondanks de slechte omstandigheden zijn de meeste kindjes heel vrolijk. Eigenlijk weten ze ook niet beter, want ze zitten 24 uur per dag tussen dezelfde vier muren opgesloten.

In de ochtend nemen we de grotere kinderen en een paar baby's mee naar buiten op de binnenplaats. Bellen blazen en 'papagaaitje leef je nog' zijn ook hier heel erg populair. Af en toe nemen we een kindje apart in de oefenruimte waar we fysio-oefeningen doen en ze wat extra aandacht geven. Een keer per week komt er een fysiotherapeut langs om instructies te geven, maar verder moeten we alles gewoon uit onze duim zuigen. De kinderen worden hardhandig aangepakt, maar nog niet zo extreem als een van de nonnen die het weeshuis runt en een jongetje 2 uur lang vast wilde binden omdat zijn benen niet recht genoeg staan??? In Ghana is dit trouwens heel normaal. De verzorgers zijn ook zo ruw. Ze tillen een meisje met een waterhoofd zo groot als een watermeloen aan 1 arm op en als ze in haar broek heeft gepoept krijgt ze een harde klap, terwijl ze alleen maar kan liggen dus niet eens anders kan. Het is lastig om aan te zien, maar ze zullen niet zo snel iets van ons aannemen omdat dat hier gewoon normaal is en ze niet ontwikkeld genoeg zijn om het te kunnen begrijpen. De meeste spreken ook nauwelijks Engels wat de situatie ook nog wat ingewikkelder maakt.

Vorige week zondag zijn er 2 nieuwe baby'tjes in het weeshuis gekomen: Akuya en Akuya. Dat betekent 'zondag', ze zijn vernoemd naar de dag waarop ze zijn 'gevonden'. Do en ik mochten samen mee naar het ziekenhuis om ze te laten testen op aids. Ghanean style hebben we allebei een baby op onze rug gebonden gekregen en zo zijn we de stad in gegaan. Iedereen vond het geweldig! We werden door iedereen nagestaard en er werd hard om ons gelachen. Het was echt een super leuke ghanese ervaring. En gelukkig waren beide tests negatief.

Tussen het werken door zorgen we ook nog voor wat ontspanning. 's Avonds biertjes bij de spot, slechte wijn uit pak op ons balkon, pizza halen bij een echte Italiaan!, dansjes in de Vienna Bar en de nodige tripjes in het weekend om meer van het Ghanese leven te ontdekken buiten Kumasi. Op ons vorige uitje naar Mole National Park heb ik het echt TIA gevoel ervaren: wilde olifanten gespot, in de jungle tussen de wilde dieren geslapen en overnacht in de openlucht onder een prachtige sterrenhemel.
Toen we in Mole aankwamen werden we meteen verwelkomt door een kudde wilde zwijnen (bij de meeste waarschijnlijk bekend als Pumba) die voor de receptie stonden te grazen. Na het inchecken een duik in het zwembad met uitzicht over de poel waar de olifanten baden en de apen die het eten van je bord jatten. We waren al gewaarschuwd maar toch keek ik erg verrast op toen er opeen een aapje mijn sinasappel kwam jatten.

De volgende dag gingen we op safari. Te voet zijn we het park in gegaan met onze gewapende ranger: Jimah James. We hebben heel veel olifanten gezien, antilopes, apen en een krokodil. Het is wel even wat spannender dan in de dierentuin. Toen de olifanten een waarschuwingsaanval deden omdat we zijn territorium betraden zijn we er maar snel vandoor gegaan. Met dank aan Jimah zijn we weer heelhuids teruggekomen. Maar voor Do en mij was dit nog niet avonturistisch genoeg. Overnachten in een boomhut dat leek ons pas echt een uitdaging. Uit de reactie van de receptioniste, "Are you serious?" bleek al dat niet zoveel mensen ervoor kiezen om meer geld uit te geven aan een nacht in een boomhut zonder dak, toilet, licht, bed, eten en water dan in een hotelkamer. Toen het steeds dichterbij kwam begon ik er zelf ook een beetje aan te twijfelen. Twee meiden die door een Afrikaanse man diep de jungle in worden geleid, klinkt een beetje als het begin van een triller. Met onze matjes, lakens en klamboe op zak trokken we in het donker de jungle in. Toen we al bijna een uur aan het lopen waren, terwijl het infobord toch echt aangaf dat het 2km was kreeg ik echt het gevoel dat we verdwaald waren. Maar Jimah liet ons niet in de steek. Toen we eindelijk bij de hut aankwamen, onder de muggenbulten en schrammen, werd ons droomscenario toch nog werkelijkheid.

Het slapen in de buitenlucht was ons goed bevallen dus overnachten op het dak van een guesthouse klonkt ons als muziek in de oren. Ook hier waren de voorzieningen redelijk primitief. Opeens riep Do naar mij "Daf, is dit de wc?". Ik wierp een blik op de hokjes die redelijk onderdeden voor de benaming 'wc' en 'douche' en kon met moeite onderscheiden wat nou wat was. Maar op het dak was het echt sprookjesachtig mooi om onder de sterrenhemel in slaap te vallen. Zo helder heb ik de lucht nog nooit gezien. Het werd alleen vrij fris in de nacht en aangezien er maar 1 deken was dacht de eigenaar dat ik het vast niet erg zou vinden als ie naast mij in bed kwam liggen. 's ochtends om 5u werd ik wakker van het "gamalagamala" uit de luidsprekers van de moskee om iedereen op te roepen voor gebed, lag er opeens een vent naast me in bed. Nou, dan schrik je wel ff. Verder zijn de mannen in Ghana helemaal niet opdringerig hoor...

Wel leuk hoor om zo populair te zijn als blanke, maar soms ook wel heel erg vermoeiend. We hebben nog even de tijd om van alle aandacht te genieten. Volgend weekend gaan we lekker naar de kust en daarna zijn er nog zoveel leuke dingen om naar uit te kijken. Ik laat ‘snel’ weer horen hoe het hier gaat.

Heel veel liefs uit Ghana. Dikke kussen!