This is Africa!
Door: Daphne
Blijf op de hoogte en volg Daphne
14 Mei 2009 | Ghana, Kumasi
Hallo liefjes,
Het is alweer te lang geleden dat ik iets heb geschreven, maar dat betekend niet dat ik niet aan jullie denk hoor. Ik mis jullie allemaal! We zijn alweer over de helft van ons avontuur in Ghana. Ik heb het gevoel dat ik hier al een eeuwigheid zit en ik kan me niet meer voorstellen hoe de wereld in Nederland eruit ziet en wat er allemaal gebeurt. Echt raar om te ervaren dat je je zo snel aan een andere cultuur kan aanpassen.
Het is heel gek om aan m'n kamertje in Leiden te denken. Hoe gaat het op de vrouwensteeg en met alle nieuwe en oud huisgenootjes? Hoe is het met de katjes? Liggen de tegels er al in in de nieuwe tuin thuis? Hoe is het met de rest van de familie? En hoe gaat het met alle pedagoogjes? Het wordt langzaamaan stiller op de faculteit. Hoe gaat het met alle vriendinnetjes thuis? Stages, werk, bruiloft voorbereiding, nieuwe kamer? Hoe gaat het met de Lobiks? Al lekker aan het zeilen met de boot? En how's life op Augustinus? Vallen de blondtjes nog in de smaak? En liefje vermaak jij je nog zonder mijn gezelschap?
We zitten nu alweer drie weken in NewLifeHome en het aftellen is begonnen. Ik ben bang dat het heel snel gaat vanaf nu. Maar ik heb al heel veel mooie herrinneringen om op terug te kijken. Ik heb alweer super veel meegemaak sinds de vorige keer. Ik weet haast niet waar ik moet beginnen.
Eerst even een kijkje in het leventje dat ik nu leid in NewLifeHome:
Do en ik verblijven nu in het gastverblijf van de priesters. Elke morgen om 6 uur worden we gewekt door de kerklokken waarmee de ochtendmis wordt aangekondigd. Om 7 uur zitten we aan ons ontbijt en als de priesters klaar zijn met hun gebed schuiven ze gezellig bij ons aan. We eten drie keer per dag samen met de priesters en dit levert vaak leuke gesprekken op. Om 8 uur begint onze werkdag in het weeshuis. De wandeling daar naartoe is al een gekkenhuis. Kinderen en volwassenen roepen ons van ver na: “Bruni!!”, “How are you?”, “I want to be your friend”, “Bruni bye, bye” en zelfs “I want to marry you”.
De babys horen we van ver al huilen. Het is immers een tropisch klimaat en luiers verschonen doe je pas als je daar zelf zin in hebt. De regels zijn hier niet zo streng als in Nederland. De verzorgers zijn er in eerste instantie alleen voor de primaire zorg van de kinderen: schoonmaken, baby's verschonen, de was doen, was vouwen, koken en kinderen voeren. En dan blijft er weinig tijd over om een spelletje te doen. Pas waren ze met z'n vijfen een uur lang op een gootje aan het schrobben en toen ze eindelijk klaar waren trok een van de verzorgers haar rok omhoog om even uitgebreid een plasje te doen. Ik zit hier nu 2 maanden, maar sommige gewoontes kan ik nog steeds niet begrijpen.
Gelukkig zijn wij er om de kindjes wat plezier in hun leven te geven. De kinderen zijn heel blij om ons te zien en beginnen allemaal te gillen als we binnenkomen. Het is ook heel vertederend om te horen dat ze onze namen kennen. Zelfs de gehandicapte kindertjes. De meerderheid heeft namelijk wel ergens ouders rond lopen, maar vanwege de handicap kunnen of willen ze er niet voor zorgen. Veel ghanesen geloven dat gehandicapte kinderen zijn bezeten door de duivel en worden uit de familie verstoten.
Het is erg zwaar werken hier, zowel lichamelijk als geestelijk. Ondanks de verzorgers moeten wij nog veel klusjes opknappen zoals luiers verschonen, eten geven en de was opvouwen. Het is ook lastig om te zien dat er bij veel van deze kindjes geen toekomst in zit. Het werk geeft wel veel voldoening. Het is heerlijk om met ze te spelen, knuffelen en ze aan het lachen te maken. Ondanks de slechte omstandigheden zijn de meeste kindjes heel vrolijk. Eigenlijk weten ze ook niet beter, want ze zitten 24 uur per dag tussen dezelfde vier muren opgesloten.
In de ochtend nemen we de grotere kinderen en een paar baby's mee naar buiten op de binnenplaats. Bellen blazen en 'papagaaitje leef je nog' zijn ook hier heel erg populair. Af en toe nemen we een kindje apart in de oefenruimte waar we fysio-oefeningen doen en ze wat extra aandacht geven. Een keer per week komt er een fysiotherapeut langs om instructies te geven, maar verder moeten we alles gewoon uit onze duim zuigen. De kinderen worden hardhandig aangepakt, maar nog niet zo extreem als een van de nonnen die het weeshuis runt en een jongetje 2 uur lang vast wilde binden omdat zijn benen niet recht genoeg staan??? In Ghana is dit trouwens heel normaal. De verzorgers zijn ook zo ruw. Ze tillen een meisje met een waterhoofd zo groot als een watermeloen aan 1 arm op en als ze in haar broek heeft gepoept krijgt ze een harde klap, terwijl ze alleen maar kan liggen dus niet eens anders kan. Het is lastig om aan te zien, maar ze zullen niet zo snel iets van ons aannemen omdat dat hier gewoon normaal is en ze niet ontwikkeld genoeg zijn om het te kunnen begrijpen. De meeste spreken ook nauwelijks Engels wat de situatie ook nog wat ingewikkelder maakt.
Vorige week zondag zijn er 2 nieuwe baby'tjes in het weeshuis gekomen: Akuya en Akuya. Dat betekent 'zondag', ze zijn vernoemd naar de dag waarop ze zijn 'gevonden'. Do en ik mochten samen mee naar het ziekenhuis om ze te laten testen op aids. Ghanean style hebben we allebei een baby op onze rug gebonden gekregen en zo zijn we de stad in gegaan. Iedereen vond het geweldig! We werden door iedereen nagestaard en er werd hard om ons gelachen. Het was echt een super leuke ghanese ervaring. En gelukkig waren beide tests negatief.
Tussen het werken door zorgen we ook nog voor wat ontspanning. 's Avonds biertjes bij de spot, slechte wijn uit pak op ons balkon, pizza halen bij een echte Italiaan!, dansjes in de Vienna Bar en de nodige tripjes in het weekend om meer van het Ghanese leven te ontdekken buiten Kumasi. Op ons vorige uitje naar Mole National Park heb ik het echt TIA gevoel ervaren: wilde olifanten gespot, in de jungle tussen de wilde dieren geslapen en overnacht in de openlucht onder een prachtige sterrenhemel.
Toen we in Mole aankwamen werden we meteen verwelkomt door een kudde wilde zwijnen (bij de meeste waarschijnlijk bekend als Pumba) die voor de receptie stonden te grazen. Na het inchecken een duik in het zwembad met uitzicht over de poel waar de olifanten baden en de apen die het eten van je bord jatten. We waren al gewaarschuwd maar toch keek ik erg verrast op toen er opeen een aapje mijn sinasappel kwam jatten.
De volgende dag gingen we op safari. Te voet zijn we het park in gegaan met onze gewapende ranger: Jimah James. We hebben heel veel olifanten gezien, antilopes, apen en een krokodil. Het is wel even wat spannender dan in de dierentuin. Toen de olifanten een waarschuwingsaanval deden omdat we zijn territorium betraden zijn we er maar snel vandoor gegaan. Met dank aan Jimah zijn we weer heelhuids teruggekomen. Maar voor Do en mij was dit nog niet avonturistisch genoeg. Overnachten in een boomhut dat leek ons pas echt een uitdaging. Uit de reactie van de receptioniste, "Are you serious?" bleek al dat niet zoveel mensen ervoor kiezen om meer geld uit te geven aan een nacht in een boomhut zonder dak, toilet, licht, bed, eten en water dan in een hotelkamer. Toen het steeds dichterbij kwam begon ik er zelf ook een beetje aan te twijfelen. Twee meiden die door een Afrikaanse man diep de jungle in worden geleid, klinkt een beetje als het begin van een triller. Met onze matjes, lakens en klamboe op zak trokken we in het donker de jungle in. Toen we al bijna een uur aan het lopen waren, terwijl het infobord toch echt aangaf dat het 2km was kreeg ik echt het gevoel dat we verdwaald waren. Maar Jimah liet ons niet in de steek. Toen we eindelijk bij de hut aankwamen, onder de muggenbulten en schrammen, werd ons droomscenario toch nog werkelijkheid.
Het slapen in de buitenlucht was ons goed bevallen dus overnachten op het dak van een guesthouse klonkt ons als muziek in de oren. Ook hier waren de voorzieningen redelijk primitief. Opeens riep Do naar mij "Daf, is dit de wc?". Ik wierp een blik op de hokjes die redelijk onderdeden voor de benaming 'wc' en 'douche' en kon met moeite onderscheiden wat nou wat was. Maar op het dak was het echt sprookjesachtig mooi om onder de sterrenhemel in slaap te vallen. Zo helder heb ik de lucht nog nooit gezien. Het werd alleen vrij fris in de nacht en aangezien er maar 1 deken was dacht de eigenaar dat ik het vast niet erg zou vinden als ie naast mij in bed kwam liggen. 's ochtends om 5u werd ik wakker van het "gamalagamala" uit de luidsprekers van de moskee om iedereen op te roepen voor gebed, lag er opeens een vent naast me in bed. Nou, dan schrik je wel ff. Verder zijn de mannen in Ghana helemaal niet opdringerig hoor...
Wel leuk hoor om zo populair te zijn als blanke, maar soms ook wel heel erg vermoeiend. We hebben nog even de tijd om van alle aandacht te genieten. Volgend weekend gaan we lekker naar de kust en daarna zijn er nog zoveel leuke dingen om naar uit te kijken. Ik laat ‘snel’ weer horen hoe het hier gaat.
Heel veel liefs uit Ghana. Dikke kussen!
Het is alweer te lang geleden dat ik iets heb geschreven, maar dat betekend niet dat ik niet aan jullie denk hoor. Ik mis jullie allemaal! We zijn alweer over de helft van ons avontuur in Ghana. Ik heb het gevoel dat ik hier al een eeuwigheid zit en ik kan me niet meer voorstellen hoe de wereld in Nederland eruit ziet en wat er allemaal gebeurt. Echt raar om te ervaren dat je je zo snel aan een andere cultuur kan aanpassen.
Het is heel gek om aan m'n kamertje in Leiden te denken. Hoe gaat het op de vrouwensteeg en met alle nieuwe en oud huisgenootjes? Hoe is het met de katjes? Liggen de tegels er al in in de nieuwe tuin thuis? Hoe is het met de rest van de familie? En hoe gaat het met alle pedagoogjes? Het wordt langzaamaan stiller op de faculteit. Hoe gaat het met alle vriendinnetjes thuis? Stages, werk, bruiloft voorbereiding, nieuwe kamer? Hoe gaat het met de Lobiks? Al lekker aan het zeilen met de boot? En how's life op Augustinus? Vallen de blondtjes nog in de smaak? En liefje vermaak jij je nog zonder mijn gezelschap?
We zitten nu alweer drie weken in NewLifeHome en het aftellen is begonnen. Ik ben bang dat het heel snel gaat vanaf nu. Maar ik heb al heel veel mooie herrinneringen om op terug te kijken. Ik heb alweer super veel meegemaak sinds de vorige keer. Ik weet haast niet waar ik moet beginnen.
Eerst even een kijkje in het leventje dat ik nu leid in NewLifeHome:
Do en ik verblijven nu in het gastverblijf van de priesters. Elke morgen om 6 uur worden we gewekt door de kerklokken waarmee de ochtendmis wordt aangekondigd. Om 7 uur zitten we aan ons ontbijt en als de priesters klaar zijn met hun gebed schuiven ze gezellig bij ons aan. We eten drie keer per dag samen met de priesters en dit levert vaak leuke gesprekken op. Om 8 uur begint onze werkdag in het weeshuis. De wandeling daar naartoe is al een gekkenhuis. Kinderen en volwassenen roepen ons van ver na: “Bruni!!”, “How are you?”, “I want to be your friend”, “Bruni bye, bye” en zelfs “I want to marry you”.
De babys horen we van ver al huilen. Het is immers een tropisch klimaat en luiers verschonen doe je pas als je daar zelf zin in hebt. De regels zijn hier niet zo streng als in Nederland. De verzorgers zijn er in eerste instantie alleen voor de primaire zorg van de kinderen: schoonmaken, baby's verschonen, de was doen, was vouwen, koken en kinderen voeren. En dan blijft er weinig tijd over om een spelletje te doen. Pas waren ze met z'n vijfen een uur lang op een gootje aan het schrobben en toen ze eindelijk klaar waren trok een van de verzorgers haar rok omhoog om even uitgebreid een plasje te doen. Ik zit hier nu 2 maanden, maar sommige gewoontes kan ik nog steeds niet begrijpen.
Gelukkig zijn wij er om de kindjes wat plezier in hun leven te geven. De kinderen zijn heel blij om ons te zien en beginnen allemaal te gillen als we binnenkomen. Het is ook heel vertederend om te horen dat ze onze namen kennen. Zelfs de gehandicapte kindertjes. De meerderheid heeft namelijk wel ergens ouders rond lopen, maar vanwege de handicap kunnen of willen ze er niet voor zorgen. Veel ghanesen geloven dat gehandicapte kinderen zijn bezeten door de duivel en worden uit de familie verstoten.
Het is erg zwaar werken hier, zowel lichamelijk als geestelijk. Ondanks de verzorgers moeten wij nog veel klusjes opknappen zoals luiers verschonen, eten geven en de was opvouwen. Het is ook lastig om te zien dat er bij veel van deze kindjes geen toekomst in zit. Het werk geeft wel veel voldoening. Het is heerlijk om met ze te spelen, knuffelen en ze aan het lachen te maken. Ondanks de slechte omstandigheden zijn de meeste kindjes heel vrolijk. Eigenlijk weten ze ook niet beter, want ze zitten 24 uur per dag tussen dezelfde vier muren opgesloten.
In de ochtend nemen we de grotere kinderen en een paar baby's mee naar buiten op de binnenplaats. Bellen blazen en 'papagaaitje leef je nog' zijn ook hier heel erg populair. Af en toe nemen we een kindje apart in de oefenruimte waar we fysio-oefeningen doen en ze wat extra aandacht geven. Een keer per week komt er een fysiotherapeut langs om instructies te geven, maar verder moeten we alles gewoon uit onze duim zuigen. De kinderen worden hardhandig aangepakt, maar nog niet zo extreem als een van de nonnen die het weeshuis runt en een jongetje 2 uur lang vast wilde binden omdat zijn benen niet recht genoeg staan??? In Ghana is dit trouwens heel normaal. De verzorgers zijn ook zo ruw. Ze tillen een meisje met een waterhoofd zo groot als een watermeloen aan 1 arm op en als ze in haar broek heeft gepoept krijgt ze een harde klap, terwijl ze alleen maar kan liggen dus niet eens anders kan. Het is lastig om aan te zien, maar ze zullen niet zo snel iets van ons aannemen omdat dat hier gewoon normaal is en ze niet ontwikkeld genoeg zijn om het te kunnen begrijpen. De meeste spreken ook nauwelijks Engels wat de situatie ook nog wat ingewikkelder maakt.
Vorige week zondag zijn er 2 nieuwe baby'tjes in het weeshuis gekomen: Akuya en Akuya. Dat betekent 'zondag', ze zijn vernoemd naar de dag waarop ze zijn 'gevonden'. Do en ik mochten samen mee naar het ziekenhuis om ze te laten testen op aids. Ghanean style hebben we allebei een baby op onze rug gebonden gekregen en zo zijn we de stad in gegaan. Iedereen vond het geweldig! We werden door iedereen nagestaard en er werd hard om ons gelachen. Het was echt een super leuke ghanese ervaring. En gelukkig waren beide tests negatief.
Tussen het werken door zorgen we ook nog voor wat ontspanning. 's Avonds biertjes bij de spot, slechte wijn uit pak op ons balkon, pizza halen bij een echte Italiaan!, dansjes in de Vienna Bar en de nodige tripjes in het weekend om meer van het Ghanese leven te ontdekken buiten Kumasi. Op ons vorige uitje naar Mole National Park heb ik het echt TIA gevoel ervaren: wilde olifanten gespot, in de jungle tussen de wilde dieren geslapen en overnacht in de openlucht onder een prachtige sterrenhemel.
Toen we in Mole aankwamen werden we meteen verwelkomt door een kudde wilde zwijnen (bij de meeste waarschijnlijk bekend als Pumba) die voor de receptie stonden te grazen. Na het inchecken een duik in het zwembad met uitzicht over de poel waar de olifanten baden en de apen die het eten van je bord jatten. We waren al gewaarschuwd maar toch keek ik erg verrast op toen er opeen een aapje mijn sinasappel kwam jatten.
De volgende dag gingen we op safari. Te voet zijn we het park in gegaan met onze gewapende ranger: Jimah James. We hebben heel veel olifanten gezien, antilopes, apen en een krokodil. Het is wel even wat spannender dan in de dierentuin. Toen de olifanten een waarschuwingsaanval deden omdat we zijn territorium betraden zijn we er maar snel vandoor gegaan. Met dank aan Jimah zijn we weer heelhuids teruggekomen. Maar voor Do en mij was dit nog niet avonturistisch genoeg. Overnachten in een boomhut dat leek ons pas echt een uitdaging. Uit de reactie van de receptioniste, "Are you serious?" bleek al dat niet zoveel mensen ervoor kiezen om meer geld uit te geven aan een nacht in een boomhut zonder dak, toilet, licht, bed, eten en water dan in een hotelkamer. Toen het steeds dichterbij kwam begon ik er zelf ook een beetje aan te twijfelen. Twee meiden die door een Afrikaanse man diep de jungle in worden geleid, klinkt een beetje als het begin van een triller. Met onze matjes, lakens en klamboe op zak trokken we in het donker de jungle in. Toen we al bijna een uur aan het lopen waren, terwijl het infobord toch echt aangaf dat het 2km was kreeg ik echt het gevoel dat we verdwaald waren. Maar Jimah liet ons niet in de steek. Toen we eindelijk bij de hut aankwamen, onder de muggenbulten en schrammen, werd ons droomscenario toch nog werkelijkheid.
Het slapen in de buitenlucht was ons goed bevallen dus overnachten op het dak van een guesthouse klonkt ons als muziek in de oren. Ook hier waren de voorzieningen redelijk primitief. Opeens riep Do naar mij "Daf, is dit de wc?". Ik wierp een blik op de hokjes die redelijk onderdeden voor de benaming 'wc' en 'douche' en kon met moeite onderscheiden wat nou wat was. Maar op het dak was het echt sprookjesachtig mooi om onder de sterrenhemel in slaap te vallen. Zo helder heb ik de lucht nog nooit gezien. Het werd alleen vrij fris in de nacht en aangezien er maar 1 deken was dacht de eigenaar dat ik het vast niet erg zou vinden als ie naast mij in bed kwam liggen. 's ochtends om 5u werd ik wakker van het "gamalagamala" uit de luidsprekers van de moskee om iedereen op te roepen voor gebed, lag er opeens een vent naast me in bed. Nou, dan schrik je wel ff. Verder zijn de mannen in Ghana helemaal niet opdringerig hoor...
Wel leuk hoor om zo populair te zijn als blanke, maar soms ook wel heel erg vermoeiend. We hebben nog even de tijd om van alle aandacht te genieten. Volgend weekend gaan we lekker naar de kust en daarna zijn er nog zoveel leuke dingen om naar uit te kijken. Ik laat ‘snel’ weer horen hoe het hier gaat.
Heel veel liefs uit Ghana. Dikke kussen!
-
14 Mei 2009 - 17:15
Lara:
Echt zo onwijs gaaf wat jullie allemaal meemaken, maar zomaar een man in je bed?!! Das wel schrikken;)
Ik hoop jullie wel snel weer helemaal heelhuids terug te zien!!!
Dikke kus
-
14 Mei 2009 - 17:52
Sanne:
Heerlijk die verhalen! Op de Vrouwensteeg gaat alles prima, t nieuwe huisgenootje is zo goed als geinstalleerd en nu ing weg is en jij er ook niet bent, ontferm ik me maar een beetje over dubbelD ;) Lekker blijven genieten daar daf! En al die schattige kindjes goed verwennen! Dikke kus vanaf de vrouwensteeg! -
14 Mei 2009 - 20:31
Ellen:
Lieve Daphne, wat een prachtige verhalen allemaal, behalve dan die vent in je bed. Daar schrikt deze moeder wel van. Je had wel een stevige pyama aan hoop ik? Verder heerlijk om te lezen hoe je het ervaart en wat jullie allemaal ondernemen. De tuintegels liggen nog niet,dat gaat niet zo snel. De katjes zijn in blakende gezondheid (3 op het moment,want Driekis ligt nu ook hier te slapen). Maar we bellen weer snel (in het weekend)
liefs Ellen
-
14 Mei 2009 - 21:42
Roos:
Echt super dat jullie het zo leuk hebben daar!! Geniet er nog maar even goed van want voor je het weet is het voorbij! Veel plezier in cape coast, is echt fantastisch daar!!
liefs -
14 Mei 2009 - 22:00
Bruno:
He Daphne!
Wat een mooie verhalen. Maar wel een beetje vreemd van die vent in je bed. Haha. Laat Robert het niet horen :). En het moet af en toe moeilijk zijn om om te gaan met zulke grote cultuurverschillen. Maar aan de andere kant klinken je verhalen ook prachtig. Die foto van de zon die ondergaat boven het meer is trouwens echt absurd mooi zeg! In hoge resolutie uit laten printen en de rest van je leven naar staren en herinneren!
Geniet van de laatste periode daar!
x. -
15 Mei 2009 - 06:04
Brenda:
Hej meis!
superleuk dat je me smste laatst! eindelijk gelukt :P haha en nu weer een fantastisch verhaal! wat lijkt me dat moeilijk zeg dat werk wat je daar doet..ik bedoel wat je daar ziet aan de manier van werken van de mensen daar! :S gelukkig zijn jullie er nog die het een beetje rustiger aanpakken :P en ik weet zeker dat de kindjes jullie straks weer zullen gaan missen... meis en die jungleverhalen haha super joh! gelukkig was er nog een gids bij, maar wel een avontuur zeg! meis, geniet nog van je laatse zes weekjes! hier alles nog steeds goed hoor, ik ben me ook al aan t voorbereiden voor mij'n 'avontuur'! weet nog steeds niet welke camping maar je krijgt t natuurlijk te horen!
LIefs en dikke knuffel vanuit Leiden! -
15 Mei 2009 - 07:16
Mehtap:
Lieverd,
wat een avonturen allemaal, ik wist niet dat jij zo'n stoere survival-chick was! En wat gaat de tijd snel! Ohja, als het je lukt om een lief klein kindje mee naar Nederland te smokkelen, bied ik me aan!! ;-)
Geniet van alle mooie dingen daar lief daphje!
Liefs! -
15 Mei 2009 - 08:51
Britt:
hej lieverd,
Wat een verhalen allemaal! Ik heb het hier op mn kamertje tijdens mn ontbijt maar is even doorgelezen en ik ben echt jaloers! Nog geen heimwee? Dat armbandje wat je gestuurd had is hier ineens helemaal hip.. heb al een paar mensen met een vergelijkbaar iets gezien. Dat had je aan zien komen of niet? ;)
Nu maar weer aan de scriptie.. heel veel plezier daar nog! Dikke kus -
15 Mei 2009 - 09:16
Jasmine:
Heey Daf! Wat een verhalen joh, je maakt echt zoveel mee, echt geweldig! Veel plezier daar nog en tot snel!
Liefsss xx -
15 Mei 2009 - 09:17
Inge:
Daf! Geweldige verhalen!!! Zo te horen doen jullie daar echt nuttig werk:)
Echt bizar van die olifant...heel eng (ook al zit je in een auto)
En nog enger van die man in je bed;)
Geniet van je laatste weekjes schat! Voor je het weet ben je weer thuis!
Kus -
15 Mei 2009 - 14:20
Mandy:
Wat een super verhaal weer! Maak je het niet te avontuurlijk ;).
Inderdaad lastig om te zien dat alles in zo'n land heel anders gaat, maar gelukkig zijn er nog vrijwilligers die de kindjes een beetje kunnen verwennen.
Veel plezier nog!
Liefs men -
17 Mei 2009 - 11:31
Karlijn:
Lieverd! Echt weer een leuk en indrukwekkend verhaal om te lezen!! tis volgens mij wel heftig daar maar aan de tekst in de brief te merken wordt er ook goed gerelaxed...echt onwijs gaaf dat pakketje voor mn verjaardag!!! Super leuk!! Mail snel langer maar mis je daf & denk aan je!!!
veel liefs en een dikke pakkerd, ka -
17 Mei 2009 - 17:15
Dia:
Heey Daf,
Wat een spannende verhalen allemaal!! Heel leuk dat je je omgeving aan het verkennen bent en al die dieren in het echt hebt gezien. Wel heel heftig wat je verder allemaal meemaakt!! Heel veel succes en plezier nog!!!
kus -
18 Mei 2009 - 15:32
Son:
Daffie!!! Wat een top verhaal. Heerlijk sog gedrag! Geniet maar van al het goeds wat jullie daar doen en het TIA gevoel! Pas op dus voor enge, brutale mannen.
Hele dikke kus van Son -
18 Mei 2009 - 16:11
Paula:
Joh, dat is een ander avontuur dan dat van ons in Zweden, maar dat is pas 10 dagen, Finland zal wel wat enerverender worden. Je hoort het nog wel. Vermaak je en geniet ervan, maar dat hoef ik geloof ik niet te zeggen...... -
18 Mei 2009 - 19:05
Kim:
Haai wijfie,
Zo lekker lang verhaal:D Leuk om te lezen! Ik zou het niet trekken hoor als ik zou zien hoe ze daar werken, lijkt me echt niet tof. Ze weten daar niet beter, dat is het vervelende, maar hopelijk komt daar ooit nog eens verandering in. Kan me voorstellen verder dat het zwaar werk voor jullie is. Aan liefde van jullie kant zal het de kindjes iig niet ontbreken :) Ga nog maar lekker de avonturier uithangen daar en we'll keep in touch! Met mij gaat het goed verder, veel aant werk, vorige week stage gesprek gehad, hoor komende week of ik mag blijven. Je hoort het wel.
Liefs X -
26 Mei 2009 - 07:53
Marieke:
Hoi Daphne,
Wat een geweldige verhalen!! En wat fijn dat je die kindjes daar een beetje happier kunt maken.
Kan me voorstellen dat je nu aan het aftellen bent, maar geniet er nog maar even flink van!
De bruiloftplannen gaan goed hoor, ook wij tellen af!
Ben erg benieuwd naar de uitgebreide foto versie van al je verhalen!
Groetjes en nog heel veel plezier!!
Marieke
-
26 Mei 2009 - 18:49
Hanna:
Ook bij jou een verlate reactie, sorry!
Vermoed dat het smsje uit Ghana van jou komt, wie noemt mij anders Hannie ;)
Smsje teruggehad?
Geniet nog van alles, heb zin om jullie weer te zien!
liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
